Już dzisiaj rozpoczyna się w Zwierzyńcu 17. Letnia Akademia Filmowa. 10 festiwalowych dni wypełnionych będzie projekcjami wielu znakomitych filmów, wśród których znalazły się także dzieła czołowych azjatyckich twórców.

Uwagę przykuwa przede wszystkim "Kobieta diabeł” (Onibaba, 1964) w reżyserii Kanety Shindô. Projekcja na dużym ekranie jest znakomitą okazją, aby zapoznać się z tym jednym z najsłynniejszych horrorów w historii kina japońskiego.

 

Pozostałe propozycje to nowe filmy, które miały już premiery w kinach lub na festiwalach w Polsce.

Swoje nowe filmy prezentują mistrzowie współczesnego obyczajowego kina japońskiego. "Nasza młodsza siostra” (Umimachi Diary, 2015) to kolejna znakomicie przyjęta, subtelna opowieść rodzinna Hirokazu Koreedy. W "Kwiecie wiśni i czerwonej fasoli” (An, 2015) Naomi Kawase opowiada wzruszającą historię starszej kobiety, która wprasza się na stanowisko kucharki do małej piekarni i stopniowo wraz z tajemnicą receptury na konfiturę z czerwonej fasoli zdradza historię swojego życia.

Ostatnia z fabuł to singapurski "Praktykant” (Apprentice, 2016) w reżyserii Boo Junfenga, film poruszający kwestię kary śmierci z punktu widzenia kata. Światową premierę „Praktykant” miał na tegorocznym festiwalu w Cannes, gdzie pokazywany był w sekcji Un Certain Regard. Spotkał się wówczas z bardzo pozytywnym przyjęciem.

 

W Zwierzyńcu warto zobaczyć także dwa dokumenty, bardzo od siebie różne. „Nie opuszczaj mnie” (My Love, Don't Cross That River, 2014) to historia 76-letniego (!) związku pary staruszków, wiodących proste życie na koreańskiej prowincji.  Film podbił serca widzów do tego stopnia, że stał się najbardziej kasowym dokumentem w historii kinematografii południowokoreańskiej.

„Scena ciszy” (The Look of Silence, 2014) Joshuy Oppenheimera to kontynuacja najbardziej dyskutowanego filmu dokumentalnego ostatnich lat - „Sceny zbrodni”. Swoim nowym obrazem amerykański reżyser powrócił do tematu czystek antykomunistycznych, które miały miejsce w Indonezji w latach 1965-66, tym razem koncentrując się na ofiarach tych działań. Wstrząsające filmy Oppenheimera sprawiły, że świat zaczął dyskutować o zapomnianej zbrodni sprzed dekad, ale ich wymowa jest uniwersalna i wykracza poza granice Indonezji.

Polecamy!